Τελευταία Νέα

  • Πρόσκληση στο Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου. 2020
    Περισσότερα
  • Δραστηριότητες Ενορίας Αγίου Βησσαρίωνος Φιλιππιάδος 2019 -2020
    Περισσότερα
  • Πρόσκληση στο Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου.
    Περισσότερα
Δείτε τα όλα

Social Media Channels

Ο ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ ΤΟΥ... ΤΕΛΩΝΗ

"Θεέ μου συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς
που μήτε Φαρισαίοι σωστοί, μήτε Τελώνες είμαστε
μα ένα μείγμα ανίερο κι απ΄τα δυο".

Ακριβολογία ευθυβολίας είναι αυτοί οι στίχοι από την ποίηση της Καίτης Χιωτέλλη, για μας τους σημερινούς ανθρώπους.

Ούτε χριστιανοί, ούτε μη χριστιανοί.

Ούτε ενάρετοι, ούτε αμαρτωλοί.

"Μήτε Φαρισαίοι σωστοί, μήτε Τελώνες είμαστε".

Είμαστε παιδιά της εποχής μας: ναι σε όλα, έξω απ' όλα.

Ευθύνη για τίποτε, δικαιώματα σε όλα.

Κόπος για κανένα θέμα, απόλαυση των πάντων.

Στην εποχή Του, ο Χριστός είπε την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου "σε μερικούς που ήταν σίγουροι για την ευσέβειά τους και περιφρονούσαν τους άλλους" (Λουκ. 18, 9) μας διευκρινίζει προεισαγωγικά ο ευαγγελιστής Λουκάς. Σήμερα κάτι τέτοιο (η ευσέβεια δηλαδή) όχι απλώς δεν είναι λόγος και αιτία διαφοροποίησης, αλλά, για τους περισσότερους ανθρώπους, αποτελεί "ιδιότυπη ύβρη" ή πιθανότητα να τους "κατηγορήσουν" ότι σχετίζονται με την εκκλησία, και άρα είναι... "θεούσες".

Τότε ιδανικό της κοινωνίας ήταν ο Φαρισαίος. Σήμερα είναι ο Τελώνης.

Τότε καυχιόταν ο άνθρωπος για την τήρηση του θελήματος του Θεού. Σήμερα καυχιέται ο άνθρωπος για την παράβαση του θελήματος του Θεού.

Τότε ο Θεός κανόνιζε την ζωή των ανθρώπων. Σήμερα ο καθένας γίνεται θεός της ζωής του και "φωνάζει" ότι δεν του χρειάζεται ο Θεός.

Συνειδητά ή ασυνείδητα πλέον οι άνθρωποι δεν κινδυνεύουν από τον εγωισμό του Φαρισαίου, αλλά από τον... φαρισαϊσμό του Τελώνη!

Σήμερα ο άνθρωπος καυχιέται για την αμαρτία του.

Η αμαρτία του, του έγινε προσδιορισμός ελευθερίας και μπαίνοντας σε μια λογική αντιπαλότητα με τον Θεό, φαντάστηκε ο ταλαίπωρος, ότι αυτός είναι ο δρόμος που θα τον κάνει ευτυχισμένο!

Κάθε ανθρώπινη καρδιά την ευτυχία ψάχνει. Κάποιοι την ψάχνουν μαζί με τον Θεό. Κάποιοι άλλοι χωρίς Αυτόν και μακριά Του. Ο Χριστός στην παραβολή (Λουκ. 8, 9-15) περιγράφει τους κινδύνους της πορείας και μαζί με τον Θεό και μακριά Του:

Α. Αυτός που είναι κοντά μπερδεύει πολλές φορές την αρετή και την κάνει σκοπό του αντί για μέσον. Δηλαδή "χάνει απ᾿ τα μάτια του" τον Θεό και προσέχει και μένει στον δρόμο με τον οποίον θα Τον φτάσει.

Αντί να βλέπει το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεται, "χαζεύει" μεσ΄το πλοίο με το οποίο ταξιδεύει και καμαρώνει και γι᾿ αυτό!

Ξεχνάει την σοφή παροιμία που λέει: Αν ξεχάσεις το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεσαι, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος"!!

Ο Χριστός είναι η Αλήθεια.

Η τήρηση του θελήματός Του είναι ο τρόπος να αληθεύει η ζωή μας. Είναι το φάρμακο να θεραπευτεί. Είναι το φως για να Τον συναντήσεις.

Το να μη είμαι άρπαγας. Το να μη είμαι μοιχός. Το να μη αδικώ και φθονώ. Το να νηστεύω και να προσεύχομαι, αποτελούν τον δρόμο και τον τρόπο να αρχίσει να αληθεύει η ζωή μου και να μοιάζει του Χριστού.

Δεν είναι αυτοκαταξίωση ποιότητας ούτε για μας, ούτε για τα μάτια των άλλων. Δεν "γυαλίζουν" το μπρούτζινο άγαλμα του εγωισμού μας για να είναι λαμπερό στα μάτια των άλλων. Άλλωστε τα... αγάλματα οι χριστιανοί τα γκρεμίζουν γιατί δεν δέχονται να προσκυνούν κανέναν άλλον εκτός από τον Χριστό. Ούτε και τον εαυτό τους!

Β. Αυτός που είναι μακριά από τον Θεό, θα λέγαμε ο σύγχρονος Τελώνης, καμία σχέση δεν έχει με τον τότε Τελώνη. Ο τωρινός καμαρώνει που είναι άδικος και μοιχός. Ειδικώς το δεύτερο το θεωρεί σύγχρονη άνεση και εξυπνάδα. "Οι επιθυμίες του δεν μπορούν να περιμένουν".

Είναι άνθρωπος των... ευκαιριών. Carpediem άκουσε ως πρόταση τρόπου ζωής και φυσικά "αρπάζει την ημέρα". Η αρπαγή είναι μεθοδικότητα πλέον.

Είναι το "νόμιμον" που δεν μας απασχολεί αν είναι ηθικό.

Είναι η "γλώσσα" της πιάτσας στην οποία αυτός δραστηριοποιείται.

Επιτέλους δεν θεωρεί επωφελές το να "πηγαίνει με τον Σταυρό στο χέρι".

Άλλωστε, όπως λέει, είχαμε και αυτούς τους... υποκριτές τους χριστιανούς. Εντάξει, μπορεί τίποτε να μη τηρώ από το θέλημα του Θεού, αλλά είμαι... ειλικρινής.

Ανάμεσα σ᾿ αυτές τις δύο νοσηρές καταστάσεις (από τη μια, άρρωστη θρησκευτικότητα και από την άλλη κυνική αθεοφοβία) καλούνται οι σημερινοί άνθρωποι να τοποθετηθούν.

Είναι δύσκολο πίσω από την άρρωστη θρησκευτικότητα, να δεις την ποιότητα ζωής, που υπάρχει στην υγιά εκδοχή.

Είναι επίσης δύσκολο να βγεις από την ευκολία του κυνικού εγωισμού που λέει, εγώ είμαι θεός της ζωής μου.

Παλαιότερα αυτό το έλεγαν περίτεχνα συγγραφείς και λογοτέχνες, σήμερα το πιπιλίζει κάθε ανόητο παιδάκι.

Γ. Έρχεται ο Χριστός και θέλει, σαν καλός γιατρός, που νοιάζεται τους ασθενείς του, να μας μάθει ποιο είναι το σωστό και υγιές και με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται.

Θέλει να μας προτείνει τις αρετές του Φαρισαίου και το φρόνημα του Τελώνη.

Ο Φαρισαίος κάνει λάθος στις αξιολογήσεις των αρετών, ουσιαστικά τις γελοιοποιεί, και τις κάνει ανεπιθύμητες για τους ανθρώπους.

Ο Τελώνης κάνει μεν λάθος στον τρόπο ζωής του, όμως το αντιλαμβάνεται και το αναγνωρίζει.

Τον Χριστό, όσον αφορά τα έργα και τα λόγια μας, Τον απασχολούν τα έργα. Όσον αφορά όμως την ψυχική τοποθέτηση του καθενός μας, απέναντι στα έργα και λόγια, Τον απασχολεί η αξιολογική ομολογία μας: "Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι" (Λουκ. 18, 13).

Δηλαδή θέλει από μας, τα έργα του Φαρισαίου και το φρόνημα του Τελώνη.

Θέλει όταν κάνουμε κάτι καλό να το αξιολογούμε σωστά.

Θέλει όταν δεν κάνουμε κάτι καλό να μη στρεβλώνουμε την ψυχή μας προκειμένου να το υπερασπιστεί, αλλά να αναγνωρίσουμε το λάθος μας.

Θέλει αυτό που δίδασκε ο μακάριος πατέρας μας Μελέτιος: "Οι χριστιανοί να μη συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον διπλανό, αλλά με τον ουρανό".

Ταπείνωση λοιπόν είναι όχι η μιζέρια ενός ύφους και δύο λόγων απαξίωσης του εαυτού μας!

Ταπείνωση είναι η ψυχική αρετή που κρατάει σε συνοχή όλον τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου.

Ταπείνωση είναι δύναμη να μπορείς να αναλάβεις και αυτά για τα οποία δεν ευθύνεσαι.

Ταπείνωση είναι αληθής αυτογνωσία και συνείδηση των μέτρων μας.

Ταπείνωση είναι ο μόνος δρόμος και τρόπος να βρούμε τον Θεό, αφού όμως πρέπει πρώτα να χάσουμε την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, και καθαρίσει μπροστά μας το τοπίο από τα είδωλα που έχουμε φτιάξει, ώστε να μπορέσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού.

Τότε Αυτός θα μας "υψώσει" μέχρι τον εαυτό Του, όχι για να είμαστε πάνω από τους αδελφούς μας, αλλά για να μπορούμε μεγαλώνοντας να πάρουμε στην πλάτη μας και τους αδελφούς μας, και όχι να τους απορρίπτουμε "ὡς και οὗτος..." (Λουκ. 18, 11).

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Προσεγγίσεις στην εορτή της Υπαπαντής

Σαράντα μέρες μετά τα Χριστούγεννα, οι ενορίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γιορτάζουν την Υπαπαντή του Κυρίου.

Η εορτή αναφέρεται σ’ ένα γεγονός που καταγράφεται στο ευαγγέλιο του Αποστόλου Λουκά.

Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού Χριστού στη Βηθλεέμ, ο Ιωσήφ και η Μαρία, ακολουθώντας τη θρησκευτική συνήθεια της εποχής, «ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου…» (Λουκ. Β΄ 22-23).

Πόσο εκπληκτική και όμορφη είναι η εικόνα, ο πρεσβύτερος να κρατά στην αγκαλιά του το βρέφος, και πόσο παράξενα τα λόγια του: «ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου…».

Συλλογισμένοι αυτά τα λόγια, αρχίζουμε να εκτιμούμε το βάθος αυτού του γεγονότος και τη σχέση που έχει με μας, με μένα, με την πίστη μας.

Υπάρχει στον κόσμο κάτι πιο χαρούμενο από μια συνάντηση, μια «υπαπαντή» με κάποιον που αγαπάς;

Είναι αλήθεια πως το να ζεις σημαίνει να περιμένεις, να αποβλέπεις σε μια συνάντηση.

Δεν είναι άραγε η υπερβολική και όμορφη προσδοκία του Συμεών το σύμβολό της.

Δεν είναι η πολύχρονη ζωή του σύμβολο της προσδοκίας;

Αυτός ο «πρεσβύτης» που περνά ολόκληρη τη ζωή του περιμένοντας το φως, που φωτίζει τους πάντες και τη χαρά που πληρώνει τα πάντα;

Πόσο δε απροσδόκητο, πόσο άρρητα όμορφο είναι το ότι το πολυαναμενόμενο φως και η χαρά έρχεται στον πρεσβύτη Συμεών με ένα παιδί!

Φανταστείτε τα τρεμάμενα χέρια του γέροντα Συμεών καθώς παίρνει στην αγκαλιά του το σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερά και προσεκτικά, ατενίζοντας το μικρό πλάσμα, και πλημμυρίζοντας από δοξολογία:

«νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ∙ ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου».

Ο Συμεών περίμενε. Περίμενε σε ολόκληρη τη ζωή του, και είναι βέβαιο πως στοχαζόταν, προσευχόταν και βάθαινε καθώς περίμενε έτσι, ώστε στο τέλος ολόκληρη η ζωή του να είναι μια συνεχής «παραμονή» της χαρούμενης συνάντησης.

Δεν είναι καιρός να αναρωτηθούμε κι εμείς τι περιμένουμε;

Τι επιμένει η καρδιά μας να μας υπενθυμίζει συνεχώς;

Μεταμορφώνεται βαθμιαία η ζωή μας σε μια αναμονή, καθώς περιμένουμε να συναντηθούμε με τα ουσιώδη;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει η Υπαπαντή.

Εδώ, σ’ αυτή τη γιορτή η ζωή του ανθρώπου αποκαλύπτεται ως ανυπέρβλητη ομορφιά μιας ώριμης ψυχής, που έχει απελευθερωθεί, και καθαριστεί από καθετί το μικρόψυχο, το ανόητο και το τυχαίο.

Ακόμη και τα γηρατειά και ο θάνατος, η γήινη μοίρα που όλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται εδώ τόσο απλά και πειστικά ως ανάπτυξη και άνοδος προς εκείνη τη στιγμή, όταν με όλη μου την καρδιά, στην πληρότητα της ευχαριστίας, θα πω: «νυν απολύεις». Είδα το φως να διαπερνά τον κόσμο. Είδα το «Παιδίον», που φέρνει στον κόσμο τόση θεϊκή αγάπη, και που παραδίδεται σε μένα. Τίποτε δεν προκαλεί φόβο, τίποτε δεν είναι άγνωστο, όλα τώρα είναι ειρήνη, ευχαριστία, αγάπη.

Αυτά φέρνει η Υπαπαντή του Κυρίου.

Εορτάζει τη συνάντηση της ψυχής με την Αγάπη, τη συνάντηση μ’ Αυτόν που μας έδωσε τη ζωή, και που μου έδωσε το κουράγιο να τη μεταμορφώσω σε αναμονή.

(π. Αλεξάνδρου Σμέμαν,«Εορτολόγιο» σελ. 85-88)

Ο Μοναδικός Στόχος

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.

Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε,

«Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ τις σπουδές;

Μήπως πήρες υποτροφίες;»

«Όχι του απάντησε ο νεαρός».

«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.

«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.

« Που εργάζεται η μητέρα σου;»

«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»

Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.

«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»

«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα.

Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».

Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της.

Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε.

Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της.

Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάννα συγγνώμη και σ' ευχαριστώ για όλα» Μάννα συγγνώμη και σ' ευχαριστώ για όλα»… ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.

Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος κάθισαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα.

Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.

«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο»

Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο»

«Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία»

Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχτούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί»

Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά.

newsbomb.gr

Μήνυμα Πρωτοχρονιάς 2014 τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου .

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2014

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2014

Αγαπητά μου παιδιά,

Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασεύεται αυτό είναι η αέναη κίνηση του Χρόνου. Το σήμερα γίνεται χθες εν ριπή οφθαλμού και το αύριο σήμερα και χθες. Κι εμείς παρασυρόμαστε προς το τέρμα της πορείας μας, εκόντες άκοντες, παρακολουθώντας τα γεγονότα, που περνούν από μπροστά μας χωρίς ελπίδα αναστροφής. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών. Και αλίμονο σ' εκείνους που δεν έχουν ακόμη βρει την απάντηση στο πρόβλημα του Θανάτου. Την απάντηση τη δίνει η χριστιανική πίστη.

Η ιστορία γεννά τα γεγονότα. Κι εμείς συμπράττουμε σ' αυτά, άλλοι για το καλό κι άλλοι για το κακό. Η ελεύθερη επιλογή, ανυπολόγιστη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, είναι το κριτήριο της ευθύνης μας. Άλλοι επιλέγουν με την προοπτική της αιωνιότητας και άλλοι με κριτήριο το πεπερασμένο μήκος της επίγειας ζωής.

Κάθε Πρωτοχρονιά είναι συμβατική αφετηρία μιας νέας προσπάθειας. Ζούμε χρόνια δύσκολα, σκοτεινά. Χρόνια ανατροπής δεδομένων και εκθεμελίωσης κεκτημένων. Χρόνια που ο άνθρωπος ευτελίζεται ως πρόσωπο και απαξιώνεται. Οι Έλληνες ζούμε στο κέντρο ενός κυκλώνα, που ονομάζεται κρίση και είναι πρωταρχικά πνευματική και ηθική.

Κάποιοι αδελφοί μας στερούνται τα βασικά για την επιβίωση τους, κάποιοι κυριολεκτικώς πεινούν. Ενώ άλλοι σκαλίζουν στα απορρίματα για να βρουν να ντυθούν. Και ενώ το σκηνικό γύρω μας είναι αυτό, μια νέα χρονιά ανατέλλει.

Ας σταθούμε όλοι όρθιοι με αισιοδοξία και ελπίδα. Ο λαός μας ξέρει από αγώνες. Το έχει αποδείξει στο παρελθόν με το αίμα του. Και θα το αποδείξουμε για μία ακόμη φορά ότι είμαστε δυνατοί και αντέχουμε. Για να ξαναβρούμε την ελπίδα που μας κλέψανε.


Ευλογημένο το 2014. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Μέ πατρική ἁγάπη και εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος

Μήνυμα Χριστουγέννων 2013 τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου .

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ & ΠΡΕΒΕΖΗΣ
-------
Αριθμ. Πρωτ. 936

Εν Πρεβέζη τη 6 Δεκεμβρίου 2013

ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013

Αγαπητά μου παιδιά,

" ΕΤΕΧΘΗ ΥΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ "

Τη φράση αυτή, που απήυθυνε ο Άγγελος προς τους ποιμένες της Βηθλεέμ, το βράδυ της Γεννήσεως, φοβούμαι ότι την έχουμε ακούσει τόσες φορές ώστε να μη μας κάνει πια μεγάλη εντύπωση. Παρ' όλα αυτά η Εκκλησία δεν κουράζεται να την επαναλαμβάνει και σήμερα καλώντας όλους εμάς, ανθρώπους του 21ου αιώνα, να υποδεχθούμε το Σωτήρα μας, εκεί στο στάβλο της Βηθλεέμ, Θεό σαρκωμένο από αγάπη, στις καρδιές μας, στα σπίτια μας, στις πόλεις μας, στις πατρίδες μας. Παντού.

Γιατί το Βρέφος της Βηθλεέμ είναι Βασιλεύς αιώνιος, αμετάβλητος, αναλλοίωτος και ακατανίκητος και εμείς πολίτες της Βασιλείας Του. " Απεγράφησαν οι λαοί τω δόγματι του Καίσαρος, επεγράφημεν οι πιστοί ονόματι Θεότητος" ψάλλει η Εκκλησία μας τις μέρες αυτές. " Εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού αυτού..." (Ρωμ. ε, 10) τονίζει ο Απόστολος Παύλος.

Και το διαβατήριο εισόδου στη Βασιλεία του είναι η στάση καθενός μας απέναντι του Τεχθέντος Βασιλέως. Έγκυρο διαβατήριο κατέχει εκείνος που Τον αναγνωρίζει με πίστη μεν αλλά και έργα αγαθά. Γιατί "ποία η ωφέλεια εάν λέγει κάποιος ότι έχει πίστη, δεν έχει όμως έργα; " (Ιακωβ,2,14) Αυτός που φέρει τη σφραγίδα του Θείου Θελήματος. Εκείνος του οποίου η συμπεριφορά φέρει το άρωμα της Αγιότητος. Ο άνθρωπος που πορεύεται με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και πρώτη προτεραιότητα έχει την προς Αυτόν αγάπη. Αυτή η άνευ όρων και επιφυλάξεων παράδοση στον τεχθέντα Βασιλέα Χριστό αποτελεί την αναγνώριση προς Αυτόν και το μυστικό της δικής μας χαράς και ευτυχίας.

Βεβαίως τα φετινά Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε σε μέρες δύσκολες και σκοτεινές. Μα το άστρο της Βηθλεέμ έρχεται να φωτίσει και πάλι τη ζωή μας. Να μας θυμίσει ότι γεννήθηκε ο Χριστός. Και ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει στρέφει τα μάτια του στον φτωχότερο μεν αλλ' ενδοξότερο θρόνο του σύμπαντος, στην ταπεινή φάτνη. Και φως μέγα βλέπει εκεί.

Ο σύγχρονος βίος απειλείται όλο και περισσότερο από θλίψεις και δοκιμασίες. Οι άνθρωποι βιώνουν την αγωνία ενός αβέβαιου και απειλητικού αύριο. Όμως ο Θεός μας αγαπά όλους και κανείς δεν στερείται το δικαίωμα στην ελπίδα. Η χαρά που αναβλύζει από την εορτή της Γεννήσεως του Χριστούδεν είναι απλώς μια συναισθηματική αποφόρτιση αλλά επίγνωση ότι "Θεός εφανερώθη εν σαρκί ".

Χριστούγεννα σημαίνει ότι οι λύπες, οι δοκιμασίες και οι τυχόν τραγωδίες που μας τραυματίζουν, δεν μπορούν να νικήσουν την ελπίδα.

Ας ενώσουμε λοιπόν τις καρδιές μας και ας δοξάσουμε τον Βασιλέα της ειρήνης και Σωτήρα των ψυχών μας με τον αγγελικό ύμνο "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία".

Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα

Μέ πατρικές εὐχές καί ἁγάπη
Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος

Σελίδα 4 από 10

Δημιουργήθηκε από τον Νίκο Χαραλαμπίδη