Τελευταία Νέα

  • Πρόσκληση στο Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου. 2020
    Περισσότερα
  • Δραστηριότητες Ενορίας Αγίου Βησσαρίωνος Φιλιππιάδος 2019 -2020
    Περισσότερα
  • Πρόσκληση στο Πανηγύρι του Αγίου Αθανασίου.
    Περισσότερα
Δείτε τα όλα

Social Media Channels

Μήνυμα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσοστόμου μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.

Πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῶν Γυμνασίων καί Λυκείων τῆς Μητροπόλεως Πρεβέζης.

Ἀγαπητά μου παιδιά,
Τριῶν Ἱεραρχῶν καί φέτος.
Μπροστά μας τρεῖς μεγάλες μορφές,
τρεῖς μεγάλοι ἅγιοι,
τρεῖς μεγάλοι Πατέρες,
τρεῖς μεγάλοι παιδαγωγοί.
Φωτεινά ἀστέρια στή ζωή ὅλου τοῦ κόσμου, που μποροῦν νά γίνουν καί στή ζωή τή δική σας.
Μιά ζωή δύσκολη, φορτισμένη, μπλεγμένη σέ μαθήματα, ἀνασφάλεια, ἄγχος.
Μιά ζωή, πού ὅπως λέει καί ἕνα τραγούδι «βαρέθηκα νά ζῶ στό μαῦρο καί τό γκρίζο».
«Ποιός στ’ ἀλήθεια εἶμαι ἐγώ, καί ποῦ πάω μέ χίλιες δυό εἰκόνες στό μυαλό;»
(Διον.Σαββόπουλος).
«Ποῦ νά βρῶ τήν ψυχή μου;»(Ὀδ.Ἐλύτης).
Ἡ ἴδια ἀγωνία καί στούς δύο στιχουργούς.
Ἀγωνία γιά τήν πορεία τῆς ψυχῆς.
Πολλές φορές ὁ φόβος τῆς ἀνησυχίας μπροστά σας, ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στόν ἑαυτό σας, στίς ἱκανότητές σας, στό Θεό.
Ξοδεύονται οἱ δυνάμεις στό κυνηγητό τοῦ φροντιστηρίου, στήν παρέα γιά ἐκτόνωση, στήν ἐκδρομή.
Παρηγοριά ἡ διασκέδαση τοῦ Σαββατοκύριακου, ἡ βόλτα μέ τούς φίλους, ὁ καφές.
Δέν εἶναι ὅμως πάντοτε ἔτσι καί γιά ὅλους.
Δέν χάθηκε ἡ ἐλπίδα πού θά δώσει νόημα στή ζωή.
Δέν χάθηκε ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλευθερία, τό καλό.
Γνωρίζουμε ὅμως, ὅ,τι εἶναι καλό, ὅ,τι ἀξίζει, εἶναι καί δύσκολο.
Θέλει προσπάθεια, κόπο. Γιατί τό εὔκολο δέν εἶναι πάντα καλό.
Δέν μπορεῖ νά γίνει ὁ ἄνθρωπος, ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος καί νά χορεύει ὅπως τοῦ λαλοῦν.
Χρειάζονται ἀρχές, ἀξίες, παραδείγματα πρός μίμηση.
Χρειάζεται μιά βάση, μιά ἀφετηρία, ἀπό κάπου νά ξεκινήσεις.

Κάποτε ἕνας ἄπιστος, ἔλεγε στόν Ἅγιο Αὐγουστῖνο πώς οἱ ἐντολές τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεσμευτικές.
Εἶναι φορτίο πού καταπιέζει.
Δέν μᾶς ἀφήνει νά ἀπολαύσουμε τίς χαρές τῆς ζωῆς.
Κι’ ἐκεῖνος ἀπήντησε ὡς ἑξῆς:
«Τά φτερά σ’ ἕνα πουλί εἶναι ἕνα πρόσθετο φορτίο στό σῶμα του.
Ὅμως, ἀκριβῶς χάρις σ’ αὐτό τό ἐπιπλέον φορτίο, τό πουλί δέν μένει κάτω στή γῆ.
Μ’ αὐτά διασχίζει τούς αἰθέρες».
Οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ φαίνονται φορτίο στήν ἀρχή, εἶναι ὅμως αὐτές πού δίνουν φτερά στήν ψυχή.
Γιατί ἡ ψυχή εἶναι φτιαγμένη γιά κάτι ἀνώτερο.
Εἶναι ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ, πού γίνεται ἐλεύθερη ἀπό πάθη καί ἄνομους πόθους.

Ποῦ εἶναι μιά τέτοια ψυχή;
Ὑπάρχει ἐλπίδα νά τή βρῶ;
Ναί ὑπάρχει!
Ὑπάρχει σ’ Αὐτόν πού ἔχυσε τό αἷμα Του πάνω στό Σταυρό.
Ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα στό δρόμο τῆς Ἀνάστασης.
Αὐτήν τήν ἐλπίδα ἔψαξαν οἱ τρεῖς Ἱεράρχες. Καί τή βρῆκαν.
Τή βρῆκαν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Στή ζωή Του.
Στήν ὑπέροχη καί μοναδική διδασκαλία Του.
Στά συγκλονιστικά θαύματά Του.
Στήν ἔνδοξη ἀνάστασή Του.
Καί ἔγιναν ὁδηγοί γιά μᾶς καί ὁδοδεῖκτες.
Ἄς ἐμπνευστοῦμε ἀπό τό παράδειγμα τῶν τριῶν αὐτῶν μεγάλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι προστάτες τῶν μαθητῶν καί τῶν Σχολείων μας. Ἄς μιμηθοῦμε τήν ζωή τους, τή μόρφωσή τους, τήν ἀγάπη τους γιά τό Χριστό, τά γράμματα, τήν παιδεία.

Μέ πατρικές εὐχές καί ἀγάπη Χριστοῦ

Ὁ Μητροπολίτης
†ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος.

Ο Βασιλιάς και οι τέσσερις γυναίκες

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πλούσιος Βασιλιάς που είχε τέσσερις γυναίκες.

Αγαπούσε την τέταρτη γυναίκα όσο ήταν δυνατόν περισσότερο και την καλλώπιζε με πλούσια επίσημα ενδύματα και της προσέφερε τα καλύτερα φαγητά. Της έδινε τα καλύτερα.

Επίσης αγαπούσε την τρίτη γυναίκα πάρα πολύ και πάντα την επεδείκνυε στα γειτονικά βασίλεια. Παρόλα αυτά φοβόταν ότι μια μέρα θα τον άφηνε για κάποιον άλλον.

Επίσης αγαπούσε την δεύτερη γυναίκα. Ήταν η έμπιστη του και ήταν πάντα ευγενική, προσεκτική και υπομονετική με αυτόν. Κάθε φορά που ο Βασιλιάς αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, μπορούσε να την εμπιστευτεί και αυτή θα τον βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές.

Η πρώτη γυναίκα του Βασιλιά ήταν πολύ αφοσιωμένη σύντροφος και είχε μεγάλη συνεισφορά στην διατήρηση του πλούτου και του βασιλείου. Παρόλα αυτά δεν έδειχνε ότι αγαπούσε την πρώτη γυναίκα, αν και την αγαπούσε βαθιά, σπάνια έδειχνε ενδιαφέρον για αυτήν!

Μια μέρα, ο Βασιλιάς έπεσε άρρωστος και ήξερε ότι ο χρόνος του ήταν λίγος. Σκέφτηκε την πλούσια ζωή που πέρασε και αναρωτήθηκε «Τώρα έχω τέσσερις γυναίκες μαζί μου, αλλά όταν πεθάνω θα είμαι τελείως μόνος».

Έτσι, ρώτησε την τέταρτη γυναίκα: «Σε έχω αγαπήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, σου χάρισα τα καλύτερα ρούχα και έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον για εσένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;».

«Σε καμία περίπτωση». Απάντησε η τέταρτη σύζυγος και απομακρύνθηκε χωρίς να πει τίποτα άλλο».

Η απάντησή της σαν ρομφαία διαπέρασε την καρδιά του. Ο λυπημένος Βασιλιάς ρώτησε την τρίτη γυναίκα. «Η ζωή είναι τόσο ωραία. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»

«Όχι!» απάντησε η τρίτη σύζυγος. «Η ζωή είναι τόσο ωραία! Όταν πεθάνεις, θα ξαναπαντρευτώ!» Η καρδιά του έσβησε και έγινε κρύα.

Έτσι μετά ρώτησε την δεύτερη σύζυγό του «Πάντα σε βοηθούσα και εσύ πάντα ήσουν εκεί για εμένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»

«Συγγνώμη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω αυτή την ώρα!», απάντησε η δεύτερη σύζυγος. «Το πιο πολύ, μπορεί να σε στείλω στον τάφο». Η απάντησή της ήρθε σαν κεραυνός και ο Βασιλιάς ισοπεδώθηκε.

Τότε μια φωνή ακούγεται «Θα φύγω μαζί σου και θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας».

Ο Βασιλιάς κοίταξε επάνω και ήταν η πρώτη του σύζυγος. Ήταν τόσο σκελετωμένη σαν να υπέφερε από υποσιτισμό και παραμέληση. Ο Βασιλιάς είπε «Θα ενδιαφερόμουν για σένα όταν είχα την ευκαιρία!».

Πραγματικά, όλοι έχουμε τέσσερις γυναίκες στη ζωή μας.

Η τέταρτη είναι το σώμα μας. Ανεξάρτητα από πόσο χρόνο και προσπάθεια καταβάλουμε στο να φαίνεται ωραίο, θα μας αφήσει όταν πεθάνουμε.

Η τρίτη μας γυναίκα είναι η περιουσία, η κοινωνική υπόσταση και ο πλούτος. Όταν πεθαίνουμε όλα θα πάνε σε άλλους.

Η δεύτερη γυναίκα είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Ανεξάρτητα πόσο χρόνο είμαστε μαζί τους, το πιο πολύ που μπορεί να κάνουν είναι να σταθούν πάνω από τον τάφο μας.

Και η πρώτη μας γυναίκα είναι η ψυχή μας. Συχνά παραμελημένη στο κυνήγι του πλούτου, της δύναμης και των χαρών του κόσμου.

Παρόλα αυτά, η ψυχή μας είναι το μόνο πράγμα που θα μας ακολουθήσει όπου και αν πάμε.

Έτσι, καλλιεργήστε την. Δυναμώστε την και φερθείτε της με τρυφερότητα, γιατί είναι το μόνο μέρος του σώματός μας που θα μας ακολουθήσει στον θρόνο του Θεού και θα συνεχίσει μαζί μας στην αιωνιότητα και στην επόμενη ζωή μας.

Όταν ο κόσμος πιέζει τα γόνατά σου… είσαι στην κατάλληλη στάση για προσευχή…

Πηγή: Το Ζωντανό Ιστολόγιο

Φωτογραφία: Ben Heine

Φταίνε ή φταις;

Υπάρχουν άνθρωποι που διαρκώς παιδεύουν τον εαυτό τους.
Επιλέγουν να δηλητηριάζουν την ψυχή τους, εμμένοντας στη λογική, ότι οι άλλοι γύρω τους είναι σκάρτοι.
Οι άλλοι τους πρόδωσαν
Τους απογοήτευσαν
Τους έκαναν να νοιώσουν μόνοι
Τους άφησαν πληγές…
Και είναι τόσο κρίμα να αναλώνουμε την ψυχή μας σε τέτοιου είδους σκέψεις…
Ας στραφούμε καλύτερα στο μέσα μας κι ας αρχίσουμε να ανιχνεύουμε τα δικά μας λάθη
Τις δικές μας ευθύνες
Τις δικές μας αστοχίες.
Είναι λάθος να πιστεύουμε πως καθήκον μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο…
Καθήκον μας είναι να αλλάξουμε τον δικό μας κακότροπο, εσώτερο κόσμο.
Αυτό είναι το αποφασιστικό, καταλυτικό βήμα για να αλλάξει ο κόσμος ολόκληρος.
Όταν κατανοήσουμε αυτή τη λεπτή διαφορά, θα μάθουμε να βελτιώνουμε τον εαυτό μας
Και σιγά σιγά θα αρχίσουμε να βλέπουμε και τις σχέσεις με τους γύρω μας να βελτιώνονται.
Ας μην βάζουμε την ψυχούλα μας σε λαβυρίνθους αποδόσεως ευθυνών
Ας μην αφήνουμε πικρίες να μαραίνουν τα άνθη της καρδιάς μας…
Η ευθύνη κρύβεται μέσα μου!
Και όταν ρίξω τις παρωπίδες του εγωισμού μου
Μπορεί με έκπληξη να διαπιστώσω οτι άνθρωποι
Που πριν κατηγορούσα πως με πρόδωσαν
Αξίζουν την συγνώμη μου…

Πηγή: apostagmatakardias

Το ραγισμένο δοχείο

Μια γριά γυναίκα, Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία κρεμασμένα από τους ώμους της.
Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε.
Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο.
Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.
Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί.
Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά.
-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!
-Μα γιατί; ρώτησε η γριά.
-Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;
-Ε, να!
-Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!
Η γριά χαμογέλασε και του είπε:
-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου;
Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα.
Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες.
Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και στολίζω το τραπέζι μου.
Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!

Βέβαια δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό, αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γυναίκας εκείνης, να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν ακόμη κι αυτές να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας.
Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει η ατέλειά μας.
"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας.
Αν ο καθένας μας μετέτρεπε, σαν τη γριά γυναίκας της ιστορίας μας τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος!

Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό».

«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ.
Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση!
Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου.
Να ἔχω τὸ δικό μου χῶρο.
Να ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα.
Να μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω.
Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις.
Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ.
Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος.
Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ…
Θέλω τ΄ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου.
Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα.
Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»

Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει.
Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;»
Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου».
Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!»
Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!...»

Σελίδα 6 από 10

Δημιουργήθηκε από τον Νίκο Χαραλαμπίδη