Πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῶν Γυμνασίων καί Λυκείων τῆς Μητροπόλεως Πρεβέζης.
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Τριῶν Ἱεραρχῶν καί φέτος.
Μπροστά μας τρεῖς μεγάλες μορφές,
τρεῖς μεγάλοι ἅγιοι,
τρεῖς μεγάλοι Πατέρες,
τρεῖς μεγάλοι παιδαγωγοί.
Φωτεινά ἀστέρια στή ζωή ὅλου τοῦ κόσμου, που μποροῦν νά γίνουν καί στή ζωή τή δική σας.
Μιά ζωή δύσκολη, φορτισμένη, μπλεγμένη σέ μαθήματα, ἀνασφάλεια, ἄγχος.
Μιά ζωή, πού ὅπως λέει καί ἕνα τραγούδι «βαρέθηκα νά ζῶ στό μαῦρο καί τό γκρίζο».
«Ποιός στ’ ἀλήθεια εἶμαι ἐγώ, καί ποῦ πάω μέ χίλιες δυό εἰκόνες στό μυαλό;»
(Διον.Σαββόπουλος).
«Ποῦ νά βρῶ τήν ψυχή μου;»(Ὀδ.Ἐλύτης).
Ἡ ἴδια ἀγωνία καί στούς δύο στιχουργούς.
Ἀγωνία γιά τήν πορεία τῆς ψυχῆς.
Πολλές φορές ὁ φόβος τῆς ἀνησυχίας μπροστά σας, ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στόν ἑαυτό σας, στίς ἱκανότητές σας, στό Θεό.
Ξοδεύονται οἱ δυνάμεις στό κυνηγητό τοῦ φροντιστηρίου, στήν παρέα γιά ἐκτόνωση, στήν ἐκδρομή.
Παρηγοριά ἡ διασκέδαση τοῦ Σαββατοκύριακου, ἡ βόλτα μέ τούς φίλους, ὁ καφές.
Δέν εἶναι ὅμως πάντοτε ἔτσι καί γιά ὅλους.
Δέν χάθηκε ἡ ἐλπίδα πού θά δώσει νόημα στή ζωή.
Δέν χάθηκε ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλευθερία, τό καλό.
Γνωρίζουμε ὅμως, ὅ,τι εἶναι καλό, ὅ,τι ἀξίζει, εἶναι καί δύσκολο.
Θέλει προσπάθεια, κόπο. Γιατί τό εὔκολο δέν εἶναι πάντα καλό.
Δέν μπορεῖ νά γίνει ὁ ἄνθρωπος, ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος καί νά χορεύει ὅπως τοῦ λαλοῦν.
Χρειάζονται ἀρχές, ἀξίες, παραδείγματα πρός μίμηση.
Χρειάζεται μιά βάση, μιά ἀφετηρία, ἀπό κάπου νά ξεκινήσεις.
Κάποτε ἕνας ἄπιστος, ἔλεγε στόν Ἅγιο Αὐγουστῖνο πώς οἱ ἐντολές τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεσμευτικές.
Εἶναι φορτίο πού καταπιέζει.
Δέν μᾶς ἀφήνει νά ἀπολαύσουμε τίς χαρές τῆς ζωῆς.
Κι’ ἐκεῖνος ἀπήντησε ὡς ἑξῆς:
«Τά φτερά σ’ ἕνα πουλί εἶναι ἕνα πρόσθετο φορτίο στό σῶμα του.
Ὅμως, ἀκριβῶς χάρις σ’ αὐτό τό ἐπιπλέον φορτίο, τό πουλί δέν μένει κάτω στή γῆ.
Μ’ αὐτά διασχίζει τούς αἰθέρες».
Οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ φαίνονται φορτίο στήν ἀρχή, εἶναι ὅμως αὐτές πού δίνουν φτερά στήν ψυχή.
Γιατί ἡ ψυχή εἶναι φτιαγμένη γιά κάτι ἀνώτερο.
Εἶναι ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ, πού γίνεται ἐλεύθερη ἀπό πάθη καί ἄνομους πόθους.
Ποῦ εἶναι μιά τέτοια ψυχή;
Ὑπάρχει ἐλπίδα νά τή βρῶ;
Ναί ὑπάρχει!
Ὑπάρχει σ’ Αὐτόν πού ἔχυσε τό αἷμα Του πάνω στό Σταυρό.
Ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα στό δρόμο τῆς Ἀνάστασης.
Αὐτήν τήν ἐλπίδα ἔψαξαν οἱ τρεῖς Ἱεράρχες. Καί τή βρῆκαν.
Τή βρῆκαν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Στή ζωή Του.
Στήν ὑπέροχη καί μοναδική διδασκαλία Του.
Στά συγκλονιστικά θαύματά Του.
Στήν ἔνδοξη ἀνάστασή Του.
Καί ἔγιναν ὁδηγοί γιά μᾶς καί ὁδοδεῖκτες.
Ἄς ἐμπνευστοῦμε ἀπό τό παράδειγμα τῶν τριῶν αὐτῶν μεγάλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι προστάτες τῶν μαθητῶν καί τῶν Σχολείων μας.
Ἄς μιμηθοῦμε τήν ζωή τους, τή μόρφωσή τους, τήν ἀγάπη τους γιά τό Χριστό, τά γράμματα, τήν παιδεία.
Μέ πατρικές εὐχές καί ἀγάπη Χριστοῦ
Ὁ Μητροπολίτης
†ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος.
